بیمارستان حضرت فاطمه الزهرا (س)

شاگرد برجسته شیخ انصاری از نجف به زیارت حرم عباس بن علی(ع) به کربلا آمده است و در درون خود غوغایی دارد و گاهی هم خواسته خود را بر زبان جاری می کند و با باب الحوایج الی الله نیاز خود را مطرح می نماید.



ناگهان فریادهایی بلند می شود و به دنبال آن کودکی بر روی دست مردم بلند می شود و همه زائران برای بردن قطعه ای از لباس او به سمت وی هجوم می آورند. چرا که چند لحظه قبل او را دیده بودند که بطور کامل فلج بوده و اکنون فریاد می زند که: حضرت عباس علیه السلام مرا شفا داد.



به اواحساس وصف ناشدنی دست می دهد. روی ارادت به بارگاه عباس بن علی علیه السلام نموده و می گوید:



«چه شده است که جاهلانِ به شأن تو، به این زودی مراد خویشتن درمی یابند؛



ولی من که نسبت به شأن و مقام شما آگاهم، باید نا امید برگردم.



اگر چنین می پسندی دیگر به زیارت تو نخواهم آمد.»



آنگاه با حالی پریشان و دلی شکسته و چشمانی اشکبار حرم مطهر عباس بن علی علیه السلام را ترک نموده و به سمت نجف رهسپار می گردد و نزد استاد گرانقدرش شیخ انصاری شرفیاب می شود و در آنجا اعجازی بزرگ به چشم خویش می نگرد.



شیخ دو کیسه به او می دهد و می گوید:



این است آنچه که از ابوالفضایل عباس بن علی(ع) درخواست نموده ای.



با یکی از آنها خانه ای خریداری کن و با دیگری به سفر زیارت خانه خدا برو.



و این درست همان دو حاجت و خواسته ای بود که وی از جناب عباس بن علی(ع) داشته است.1



چند حدیث راجع به مقام شامخ حضرت ابوالفضل العباس علیه السلام



امام زین العابدین علیه السلام می فرماید:



برای حضرت ابوالفضل(ع) در نزد خداوند تبارک و تعالی مقام شامخی است که همه شهیدان در روز قیامت به حال او غبطه می خورند.2



امام صادق(ع) می فرماید:



عموی ما عباس بن علی علیهماالسلام بصیرتی نافذ و ایمانی استوار داشت.3



حضرت بقیه الله(ع) فرموده است:



سلام بر عباس فرزند امیرمؤمنان علیه السلام که جانش را در راه مواسات با برادرش تقدیم نمود دنیایش را برای تحصیل آخرت صرف کرد و جانش را برای حفاظت برادرش فدا نمود.4 > >



1ـ رساله صلوة شیخ انصاری



2ـ خصال شیخ صدوق، ج 1، ص 68.



3ـ اعیان الشیعه، ج 7، ص 430.



4ـ بحارالانوار، ج 101، ص 270.



مردی از قبیله آفتاب

از قبیله آفتاب آمده بود تا بتابد بر آفاق اقالیم دوردست.



تا روشنی بخشد، چراغ مُرده دلهای پژمرده را و روحی تازه بر کالبد خستگان و از راه ماندگان بدمد.



دلش به صفای آیینه می مانست.



و طربناکی رویَش، رویِش احساس را تغییر می کرد. طلوع نگاهش در باور خورشید نمی گنجید. امواج کرامت در دریای وجودش، در جوشش بود.



سیمایش، چون ماه گردون، پرفروغ بود، چنانکه ماه بنی هاشم لقب یافت. در چشمان پُرجاذبه اش، «عشق و تولی» حلقه زده بود، عشقی که تا آخرین لحظه حیات، بر آن پایبند ماند.



ترنّم نیایشش و تبسّم معنادارش در دیدار با معشوق، معجونی از اخلاص را می شکفت.



همچون کبوتری آزاده، در فضای عشق، پروازی پُر رمز و راز داشت.



او می آمد تا در دامان امامت و در مکتب عرفان علی(ع)، درس عشق آموزد،



و از مصاحبت با حسین(ع) فداکاری را به ممارست بنشیند،



در میدان کربلا، حماسه آفریند و در آزمون بزرگ الهی، سرفراز بیرون آید.



آری، امروز، روز طلوع طلایی عمود خیمه ولایت، علمدار حسین، پناهِ لشکر حق و بحر همیشه جوشان وفاداری، سقای تشنه کامان، ابوالفضل العباس علیه السلام است.



برادرِ با جانْ برابر



سکوت می شکند.



غنچه می شکفد.



خانه دل، عطرآگین می شود.



گوش فلک، زمزمه ای می شنود.



ملک به تهنیت شکوفه ای دستِ شکرانه می گشاید.



سرور و شادمانی، کاشانه رسولِ نور را می آراید.



و نوزادی مه سیما، در دامان خورشید می آرامد.



او اینک جُرعه نوشِ زمزمِ زلالِ معرفت است.



در چشمه چشمش، آبشار عاشقی می جوشد.



دستانِ رشیدش، داستان آفرین آفرینش می شود.



خاک پایِ این طفلِ پاک نهاد، روزگاری توتیای دیدگان صالحان خواهد شد.



و عطشناکانِ مانده در راه، سیراب از کرامت و وفای آن سقای تشنه لب.



او ماه فروزنده بنی هاشمی و برادرِ با جانْ برابرِ حسین است.